Lying in bed with a cold… and going through my photos. Wrocław – through my lens, in my heart./Leżę chora w łóżku… i przeglądam zdjęcia. Wrocław – w moim obiektywie, w moim sercu.

Lying in bed with a cold… and going through my photos. Wrocław – through my lens, in my heart.

Silence. A warm blanket. A thermometer somewhere on the nightstand. The tea has already gone cold. And me – diving into my folders like into a favorite book I return to when I need to feel something familiar, soft, and mine.

I pause over photos of Wrocław. Not just a city, but an emotion it brings me. I follow the light. Because it’s the light that guides me through these pictures. It gives meaning to the bricks, the cobblestone streets, the shadows in the windows.

One photo – morning. The streets still quiet. Golden rays gently touch the university walls, and the cobblestones shine like scattered coins. The sun slips between buildings as if not wanting to wake anyone. That kind of peace – I feel it rarely.

Another photo – evening. A building glowing with warm light, not just illuminating its façade but soothing the soul. I look at it and feel like I’m standing there again – cold but content. Because beauty doesn’t always need to be understood. Sometimes it’s enough to feel it.

Details – checkered roof tiles hidden behind branches. A window reflecting a pink sky. Sculpted columns we walk past every day without ever looking up. But up there – stories are waiting. In every sculpture, every crack, every shadow.

Bridges and the river – a water surface where light dances lazily. During the day – the blue sky mirrored like glass, and at dusk – navy, violet, and the orange of sunset. Moments that pass quickly, but stay in photos like breath caught in crystal.

The “Nawa” sculpture – as if a wave of metal is trying to carry the entire weight of history around it. It stands – modern, shimmering – reflecting everything: light, sky, people. And yet it’s so silent, like it whispers only to those who stop long enough to listen.

Puppet Theater at night – light spilling over cobblestones, a fountain full of stone children. And that façade – columns like guardians of dreams. Magic you don’t need to understand. You just sit down and watch.

And me again. Sick. In bed. Longing. For a walk with no purpose. For the silence of morning. For the light between buildings. For that feeling when you look through the lens and know that – right now – you're capturing something that will never come again in the same way.

I love returning to photos. Of nature. Of architecture. But most of all – the most intimate ones: messy-haired kids in pajamas, my dog curled up on my lap, my husband laughing in the kitchen. They are the kind of light that doesn’t need editing. They are home.

Because photography is not just an image. It’s the memory of light. The memory of a moment. The memory of a feeling.

And you? Do you have those frames you wrap yourself in like a favorite blanket?

Leżę chora w łóżku… i przeglądam zdjęcia. Wrocław – w moim obiektywie, w moim sercu.

Cisza. Ciepły koc. Termometr gdzieś na stoliku. Herbata już chłodna. I ja – zanurzona w folderach, jak w ulubionej książce, do której wracam, kiedy chcę poczuć coś znajomego, miękkiego, swojego.

Zatrzymuję się przy zdjęciach Wrocławia. Nie tylko miasta, ale emocji, które budzi we mnie to miejsce. Wracam do światła. Bo to światło prowadzi mnie po tych fotografiach. Ono nadaje sens cegłom, brukowanym ulicom, cieniom w oknach.

Na jednym zdjęciu – poranek. Ulice jeszcze puste. Złote promienie muskają ściany Uniwersytetu, a bruk wygląda jak rozsypane monety. Słońce wślizguje się między budynki, jakby nie chciało nikogo obudzić. Taki spokój czuję rzadko.

Inne zdjęcie – wieczór. Gmach oświetlony ciepłym światłem, które nie tylko rozjaśnia fasadę, ale i koi. Patrzę na nie i czuję się, jakbym stała tam z powrotem – zmarznięta, ale szczęśliwa. Bo piękno nie zawsze trzeba rozumieć. Czasem wystarczy je poczuć.

Szczegóły – dachówka w kratę, która znika między gałęziami. Okno odbijające różowe niebo. Rzeźbione kolumny, które mijamy na co dzień, nawet nie patrząc w górę. A przecież tam ukryta jest opowieść. W każdej rzeźbie, w każdym pęknięciu, w każdym cieniu.

Mosty i rzeka – tafla wody, na której światło tańczy leniwie. Za dnia błękitne niebo odbite jak w lustrze, wieczorem – granat, fiolet i pomarańcz zachodu. Chwile, które mijają szybko, ale na zdjęciach zostają jak oddech w szkle.

Rzeźba “Nawa” – jakby fala metalu próbowała unieść cały ciężar historii, który ją otacza. Stoi tam – nowoczesna, lśniąca – i odbija wszystko: światło, niebo, ludzi. A jednak jest tak cicha, jakby szeptała tylko do tych, którzy zatrzymają się na dłużej.

Teatr Lalek nocą – światło, które rozlewa się na bruk, fontanna pełna kamiennych dzieci. I ta fasada – z kolumnami, które wyglądają jak opiekunowie snów. Magia, której nie trzeba rozumieć. Wystarczy usiąść i patrzeć.

I znów ja. W łóżku. Chora. Tęskniąca. Za spacerem bez celu. Za ciszą o poranku. Za światłem między kamienicami. Za tym uczuciem, kiedy patrzysz przez obiektyw i wiesz, że właśnie – teraz – zatrzymujesz coś, co już nigdy nie wróci tak samo.

Lubię wracać do zdjęć. Do przyrody. Do architektury. Ale najbardziej do tych najbardziej intymnych – rozczochranych dzieci w piżamach, mojego psa na kolanach, męża śmiejącego się w kuchni. One są światłem, którego nie trzeba poprawiać. One są domem.

Bo fotografia to nie tylko obraz. To pamięć światła. Pamięć chwili. Pamięć uczuć.

A Ty? Masz swoje kadry, które otulasz jak ulubiony koc?