Loneliness in the Age of Communication
Sometimes, in the midst of the busiest gatherings, in the midst of messages, notifications, and nonstop calls, a strange feeling comes over us: loneliness.
Not the physical loneliness where no one is around us, but the kind where even when we are around people, it feels like no one really sees us.
For a long time, I thought this feeling was a personal weakness, that maybe I should be more social, talk more, laugh more. But the more I talked to people, the more I realized that this feeling is a common experience.
Many of them are grappling with an inner emptiness at the very moment they are smiling.
Why do so many people feel lonely in the age of communication?
Maybe it's because our relationships have become superficial. Maybe because we are only “seen” more than heard and touched, and that’s behind the screen.
Maybe because we hide our true selves, because we are afraid of being judged, of being rejected, of someone really facing us.
Loneliness is not always bad. Sometimes it is an opportunity to know ourselves. But when it becomes chronic, when it becomes a wall between us and the world, that’s when it becomes painful.
Maybe we need to talk about these walls. About how we can be more honest with ourselves, how we can make more real connections, how we can come out from behind the masks.
If you have experienced this feeling, write to me. What made you feel lonely? And what helped you get through it or is it still bothering you?
Let’s talk not so that we don’t feel lonely, but so that we can be more real.
EN Google Translate
FA
گاهی وسط شلوغ‌ترین جمع‌ها، وسط پیام‌ها، نوتیفیکیشن‌ها، و تماس‌های بی‌وقفه، یه حس عجیب میاد سراغمون: تنهایی.
نه اون تنهایی فیزیکی که کسی کنارمون نیست، بلکه اون نوعی که حتی وقتی کنار آدم‌ها هستیم، انگار هیچ‌کس واقعاً ما رو نمی‌بینه.
من مدت‌ها فکر می‌کردم این حس یه ضعف شخصیه که شاید باید بیشتر اجتماعی باشم، بیشتر حرف بزنم، بیشتر بخندم. اما هر چی بیشتر با آدم‌ها حرف زدم، بیشتر فهمیدم که این حس، یه تجربه‌ی مشترکه.
خیلی‌هاشون همون لحظه‌ای که دارن لبخند می‌زنن، دارن با یه خلأ درونیشون دست‌وپنجه نرم می‌کنن.
چرا این‌قدر آدم‌ها در عصر ارتباط، احساس تنهایی می‌کنن؟
شاید چون ارتباط‌هامون سطحی شده. شاید چون بیشتر از اینکه شنیده بشیم و لمس بشیم، داریم فقط «دیده می شیم» اونم از پشت صفحه‌ها.
شاید چون خود واقعی‌مون رو پنهان می‌کنیم، چون ترس داریم از قضاوت، از طرد شدن، از اینکه کسی واقعاً با درون‌مون روبه‌رو بشه.
تنهایی همیشه بد نیست. گاهی یه فرصت برای شناختن خودمونه. اما وقتی مزمن می‌شه، وقتی تبدیل می‌شه به یه دیوار بین ما و جهان، اون‌وقته که دردناک می‌شه.
شاید باید درباره‌ی همین دیوارها حرف بزنیم. درباره‌ی اینکه چطور می‌تونیم با خودمون صادق‌تر باشیم، چطور می‌تونیم ارتباط‌های واقعی‌تری بسازیم، چطور می‌تونیم از پشت نقاب‌ها بیرون بیایم.
اگه تو هم این حس رو تجربه کردی، برام بنویس. چی باعث شد احساس تنهایی کنی؟ و چی کمکت کرد ازش عبور کنی یا هنوز درگیرشی؟
بیایید با هم حرف بزنیم نه برای اینکه تنها نباشیم، بلکه برای اینکه واقعی‌تر باشیم.